അഡ്വാന്റേജസ് ഓഫ് കമ്പ്യുട്ടറൈസേഷന്‍

ആഫീസില്‍ അന്നു പതിവിലേറെ തിരക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ വളരെ അര്‍ജന്റായി പുട്ടപ്പ് ചെയ്യേണ്ട ഒരു ഫയല്‍ നോക്കുകയായിരുന്നു. അതിനാല്‍ മുന്നിലൊരു ആളനക്കം ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടില്ല. ''സാര്‍....'' എന്നൊരു വിറയാര്‍ന്ന ശബ്ദം കേട്ട് നോക്കിയപ്പോ പത്തുപതിനഞ്ച് വയസ്സുള്ള ഒരു കുട്ടി ഒരു കടലാസും നീട്ടി മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. മെലിഞ്ഞു കറുത്ത ശരീരം. എണ്ണ തേക്കാത്തതിനാല്‍ പാറിപ്പറന്ന മുടി. മുഷിഞ്ഞ പാന്റും ഷര്‍ട്ടുമാണു വേഷം. കണ്ടാല്‍ തന്നെ ഒരു പാവമാണെന്നു തോന്നും. ഞാന്‍ അവന്റെ കൈയ്യില്‍ നിന്നും കടലാസ് വാങ്ങി നോക്കി. ഒരു അപേക്ഷയാണു. എന്റെ സെക്ഷനിലല്ല അതു കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്. അതുകൊണ്ട് അല്‍പ്പം അകലെയുള്ള സുകുമാരന്‍ സാറിനെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ട് അവനോട് പറഞ്ഞു. ''മോനേ.. ആ സാറിനാണു കൊടുക്കേണ്ടത്.'' അവന് അങ്ങോട്ട് പോയശേഷം ഞാനെന്റെ ജോലിയിലേക്ക് ശ്രദ്ധ തിരിച്ചു.

പെട്ടെന്നൊരു ഒച്ചപ്പാട് കേട്ടു നോക്കിയപ്പോ സുകുമാരന്‍സാര്‍ ഉച്ചത്തില്‍ ആ കുട്ടിയോട് കയര്‍ക്കുകയാണു. അവന്‍ പരിഭ്രമിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.

''ഇതൊന്നും ഇങ്ങനെയല്ല പൂരിപ്പിക്കേണ്ടത്. എന്താ ഇതു?. എന്തെങ്കിലും എഴുതിക്കൊണ്ട് വന്നാ മതിയോ?.. ഓരോ രീതിയൊക്കെ ഇല്ലേ?.. സമയമെത്രയായി… ഇവിടെ മനുഷ്യന്‍ പണി തീരാഞ്ഞു കഷ്ടപ്പെടുകയാ ... അപ്പോഴാ ഓരോ കടലാസും കൊണ്ട് ഓരോരുത്തരു വരുന്നത്.. അയിലാണെങ്കില്‍ ഒന്നും എഴുതിയിട്ടുമില്ല... മുഴുവനും പൂരിപ്പിച്ചിട്ടു കൊണ്ട് വന്നാ മതി. എനിക്ക് ഇതു മാത്രം നോക്കിയാ മതിയോ?.. വേറെ പണിയെടുക്കണ്ടേ?..’’

ആഫീസ് പെട്ടെന്നു നിശബ്ധമായി. അവന്‍ സാറിന്റെ മേശയുടെ ഒരു മൂലക്ക് പിടിച്ച് ഇപ്പോ കരയുമെന്ന ഭാവത്തില്‍ താഴോട്ട് നോക്കി നില്‍ക്കുകയാണു. സാര്‍ നിര്‍ത്തുന്നേയില്ല.

''ഇതൊന്നും നോക്കാന്‍ പറ്റില്ല. പോയാട്ടെ.. പിന്നെ വാ.. എന്താ ഇതു.. വെറുതെ എന്തെങ്കിലും എഴുതിക്കൊണ്ട് വന്നാമതിയോ?''

എന്നിട്ട് ആ കടലാസ്സെടുത്ത് അവന്റെ നേര്‍ക്കെറിഞ്ഞു. പാവം കുട്ടി. അവനാ കടലാസ്സുമെടുത്ത് പതുക്കെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു. എനിക്കു വല്ലാത്ത സങ്കടം വന്നു. സുകുമാരന്‍ സാറിന്റെ സ്വഭാവം അങ്ങനെയാണു. ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ ചൂടാവും, പൊട്ടിത്തെറിക്കും. എങ്കിലും ഇത്ര ചെറിയ കുട്ടിയോട് ഇങ്ങനെ പെരുമാറുമെന്നു പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. പത്തു നാല്പ്പത്തിയഞ്ചു വയസ്സായി. എന്തിനാണു ഈ സുകുമാരന്‍സാര്‍ ഇങ്ങനെ പെരുമാറുന്നത്. ഓഫീസില്‍ വരുന്നവരോട് എങ്ങനെ പെരുമാറണമെന്നത് ഇനിയും അറിയില്ല.

ഞാനങ്ങനെ ഓരോ കാര്യങ്ങള്‍ ആലോചിച്ചിരിക്കെ അറ്റന്‍ഡര്‍ റഷീദ് എന്റെയടുത്തു വന്നു ഫയല്‍ എടുക്കാനെന്ന ഭാവത്തില്‍ കുനിഞ്ഞു എന്നിട്ട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു..

''കഷ്ടമായിപ്പോയി അല്ലേ?''
''ഉം..'' ഞാന്‍ തലകുലുക്കി.

റഷീദ് തുടര്‍ന്നു. "ആ കുട്ടിയുടെ പ്രായത്തില്‍ അയാള്‍ ഏതെങ്കിലുമൊരു ഓഫീസില്‍ തനിയെ പോകുമായിരുന്നോ? അയാളുടെ മകന്റെ വയസ്സേ ഉണ്ടാവൂ ആ കുട്ടിക്ക്. തനി ദുഷ്ടന്‍ തന്നെ."

പിന്നീട് അന്നു മുഴുവനും വീട്ടിലെത്തി ഉറങ്ങാന്‍ കിടക്കുമ്പോഴും ആ കുട്ടിയുടെ കണ്ണീരണിഞ്ഞ മുഖം ഒരു നീറ്റലായി എന്റെ ഉള്ളില്‍ നിറഞ്ഞുനിന്നു. ചിലപ്പോ അവനു അച്ഛനോ ചേട്ടനോ ഉണ്ടായിരിക്കില്ല അതു കൊണ്ടായിരിക്കും അവന്‍ തനിച്ച് വന്നിരിക്കുക. വേറെ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന പേപ്പറായത്കൊണ്ട് എനിക്കാ കുട്ടിയെ സഹായിക്കാനും പറ്റില്ല. അങ്ങനെ ചെയ്താല്‍ അതു പിന്നെ വേറെ പല പ്രശ്നങ്ങളുമുണ്ടാക്കും.

പിറ്റേന്നു രാവിലെ ഞാന്‍ ആഫീസിലെത്തി പത്രം വായിക്കുകയായിരുന്നു. സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ വരുന്നതേയുള്ളു. സുകുമാരന്‍സാര്‍ കയറി വന്നു സീറ്റിലിരുന്നു. മുഖത്ത് ഒരു ക്ഷീണം പോലെ.

"എന്താ സാറേ സുഖമില്ലേ." അടുത്ത സീറ്റിലിരിക്കുന്ന സുബ്രഹ്മണ്യന്‍ കുശലം ചോദിച്ചു.

"എന്തു പറയാനാ.. ഇന്നലെ വൈകുന്നേരം ഓഫീസ് വിട്ടു പോകുമ്പോ ബസ്സ്ന്ന് എന്റെ പോക്കറ്റടിച്ചു…" സുകുമാരന്‍സാര്‍ വിഷണ്ണനായി പറഞ്ഞു.

"അയ്യോ കഷ്ടായിപ്പോയല്ലോ.. എത്ര രൂപയുണ്ടായിരുന്നു….?" സുബ്രഹ്മണ്യന്‍ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.

"അയ്യായിരം രൂപ." സുകുമാരന്‍സാര്‍ പറഞ്ഞു.

സുബ്രഹ്മണ്യനും സുകുമാരന്‍സാറും പോക്കറ്റടിയെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുമ്പോള്‍
പെട്ടെന്നു എന്റെ മനസ്സില്‍ തലേ ദിവസം സുകുമാരന്‍സാര്‍ ഇറക്കി വിട്ട കുട്ടിയുടെ മുഖം കടന്നു വന്നു.

അല്‍പ്പം കഴിഞ്ഞു റഷീദ് എന്റെ അടുത്തുവന്നു ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു.

"എന്താ കുമാരേട്ടാ ദൈവം അവിടെയും കമ്പ്യൂട്ടറൈസ് ചെയ്തു എന്നു തോന്നുന്നല്ലോ"

"അതേ… വിത്ത് ഹൈസ്പീഡ് ബ്രോഡ്ബാന്‍ഡ് കണക്ഷന്‍." ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.