പറയാന്‍ മറന്നു പോയത്...

പത്തു പന്ത്രണ്ട് കൊല്ലം മുന്‍പൊരു ദിവസത്തിലെ നട്ടുച്ച നേരം. ഞാന്‍ കണക്കെഴുത്തുകാരനായി ജോലി ചെയ്യുന്ന കടയുടെ ഷട്ടര്‍ താഴ്ത്തി കൂട്ടുകാരനായ സജീവന്റെ വീട്ടില്‍ അക്ഷമനായി അവളേയും കാത്തിരിക്കുകയാണു.


കുറേ നാളുകളായി എന്റെ ഉറക്കം കെടുത്തുന്ന ഒരു സുന്ദരിയേയാണു ഞങ്ങള്‍ കാത്തിരിക്കുന്നത്. പാരലല്‍ കോളേജില്‍ പ്രീഡിഗ്രിയ്ക്കു പഠിക്കുന്നു. സജീവന്റെ വീടിന്റെ അടുത്തൂടെയാണു അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകേണ്ടത്. അവള്‍ ഇവന്റെ നാട്ടിലാണെന്നതു കൊണ്ട് മാത്രം ഈ തെണ്ടി കഴുവേറിയെ ഞാന്‍ പരിചയപ്പെട്ട് എന്റെ സുഹ്രുത്താക്കിയതാണു. അതു വഴി അവളുടെ നാട്ടിലേക്കൊരു പാലം തുറന്നു കിട്ടുമല്ലോ എന്നു കരുതി. അവനു പൊറോട്ടയും ബീഫും വാങ്ങിക്കൊടുത്തതിലും, എന്റെ പ്രീമിയര്‍ ചെരിപ്പിന്റെ ദേഹകാന്തിക്കായി തേഞ്ഞു തീര്‍ന്ന സോപ്പുകളായും, പാറപ്പുറത്തെ പുരപ്പുല്ലു പോലെ കുത്തനെ നില്‍ക്കുന്ന എന്റെ തലമുടി ലെവല്‍ ചെയ്യാന്‍ ഒഴുക്കിത്തീര്‍ത്ത വെളിച്ചെണ്ണയായും, പുത്തന്‍ പാന്റ്സും ഷര്‍ട്ടുമായും അങ്ങനെ ഒരുപാടു ഇന്‍വെസ്റ്റ്മെന്റ്സ് ഈ പ്രഥമ പ്രണയ പ്രസ്ഥാനത്തില്‍ ഞാന്‍ മുതല്‍മുടക്കിയിട്ടുണ്ട്.


അവള്‍ക്ക് ഉച്ചയ്ക്കാണു ക്ലാസ്. എല്ലാ ദിവസവും ഒരു മണിക്കും ഒന്നരയ്ക്കുമിടയില്‍ അവളെന്റെ കടയുടെ മുന്നിലൂടെ കോളേജിലേക്ക് പോകും. ദിവസവും കണ്ട് കണ്ട് പിന്നെ എനിക്ക് സില്‍ക്ക് സ്മിതയുടെ സിനിമ പോലെ അവളെ കാണാതിരിക്കാന്‍ പറ്റില്ലെന്നായി. ഏതൊരു സുന്ദരിയേയും യാതൊരു ഉപാധിയും കൂടാതെ സ്നേഹിക്കാന്‍ മാത്രം തങ്കപ്പെട്ട മനസ്സുള്ളവനായിരുന്നല്ലോ ഞാന്‍. കണ്ണിലൂടെ അയക്കുന്ന ഇന്‍ഫ്രാറെഡ് സിഗ്നല്‍സൊക്കെ കറക്റ്റായത് കാരണം അവള്‍ക്കുമെന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന കാര്യത്തില്‍ സംശയമില്ല. എപ്പോ കണ്ടാലും മധുരമനോഹരമായ ഒരു ചിരി അവളെനിക്കു തരുമെങ്കിലും എന്റെ പ്രണയവിവരം അവളെയൊന്ന് അറിയിക്കാനിതു വരെ പറ്റിയില്ല. അവളുടെ വീട്ടില്‍ ഫോണുമില്ല, മറ്റെവിടെയും അവളെ സൌകര്യത്തിനു ഒറ്റയ്ക്കു കിട്ടിയതുമില്ല. റോഡില്‍ നിന്ന് പറയാമെന്നു വെച്ചാ ഞാന്‍ തമിഴ് സിനിമയിലെ നായകനൊന്നുമല്ലല്ലോ. എന്റെ അനുരാഗ നദിയിലൂടെ അവള്‍ വേറെ വല്ല യമഹ എഞ്ചിന്‍ പിടിപ്പിച്ച വള്ളത്തില്‍ കയറി പോകുന്നതിനു മുന്‍പ് അവളോട് “ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രേമിക്കുന്നു മാന്‍കിടാവേ..” എന്ന പാട്ടും പാടി എന്റെ പാണ്ടിച്ചങ്ങാടത്തില്‍ കയറ്റാന്‍ കുറേ നാളായി ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ ഇന്നു ഇന്നുച്ചയ്ക്കു അവള്‍ കോളേജില്‍ പോകുമ്പോള്‍ എങ്ങനെയെങ്കിലും സംസാരിക്കണം എന്നുറപ്പിച്ചു. സജീവന്റെ വീടിനടുത്താണു അതിനു പറ്റിയ സ്ഥലം കണ്ടെത്തിയത്.


അവന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നും മെയിന്‍ റോഡിലേക്ക് ഇംഗ്ലീഷില്‍ 'C' എന്നെഴുതിയത് പോലെ വളവുകളുള്ള ഒന്നരയാള്‍ പൊക്കമുള്ള ഇടവഴിയാണു. ഒരു വളവു കഴിഞ്ഞു കുറേ ദൂരം നേരെ. പിന്നെ വീണ്ടും വളവ്, അതു കഴിഞ്ഞു മെയിന്‍ റോഡ്. മരച്ചില്ലകളും വള്ളിപ്പടര്‍പ്പുകളും അങ്ങിങ്ങായി മുകളില്‍ നിന്നും താഴെ നടവഴിയിലേക്ക് വീണു കിടന്നിരിക്കും. അതിന്റെ മറവില്‍ നിന്നാല്‍ ദൂരെ നിന്നും വരുന്നവരുടെ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെടില്ല. ഉച്ച സമയമായതിനാല്‍ ആരുമതുവഴി വരാനുമില്ല. ഒരു ചരിത്ര പ്രണയത്തിലെ അനശ്വര മുഹൂര്‍ത്തത്തിനു സാക്ഷ്യം വഹിക്കാന് ഭാഗ്യം കിട്ടിയ ഇടവഴി!!


എന്റെ തൊട്ടടുത്ത കടയിലെ സെയില്‍സ്മാനായ ആദംകുട്ടിയോട് അവന്റെ ഇരുണ്ട മുഖം കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ച് കടം വാങ്ങിയ സൈക്കിളും ചവിട്ടിത്തളര്‍ന്നു ഇവിടെ വന്നു അവളെയും കാത്തിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് സമയം കുറേയായി. അവളെ ഇനിയും കാണുന്നില്ല. മുതലാളിയായ ഹാജീക്ക വരുന്നതിനു മുന്‍പ് എനിക്ക് കടയിലെത്തണം. ഇല്ലെങ്കില്‍ കട അടച്ചിട്ടതിനു അങ്ങേരെന്റെ അച്ഛനുമമ്മയേയുടേയും സ്നേഹാന്വേഷണം നടത്തും. അവളെയോര്‍ത്ത് കണക്കെഴുതി തെറ്റിപ്പോയതിനു ഇപ്പോള്‍തന്നെ എന്റെ പേരില്‍ തെറി ഡെബിറ്റ് ബാലന്‍സാണു. അവളോട് സംസാരിക്കുന്ന കാര്യം ആലോചിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ തല കറങ്ങുന്നു. എങ്ങനെ തുടങ്ങുമെന്ന യാതൊരു ഐഡിയയുമില്ല. വല്ല ലവ് കോച്ചിങ്ങ് സെന്ററുമുണ്ടെങ്കില്‍ പോകാമായിരുന്നു.

'അവളിന്നു ലീവാണോ സജീവാ.. കാണുന്നില്ലല്ലോ?' ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
'വരും സമയമാകുന്നതേയുള്ളല്ലോ' അവനെന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അവന്‍ എഴുന്നേറ്റ് വഴിയിലേക്ക് നോക്കി ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു. 'എടാ വരുന്നുണ്ട്..'

എന്റെ തലയിലൊരു ബോംബ് സ്ഫോടനം നടന്നു. സര്‍വ്വാംഗം വിറയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എന്റെ ദൈവമേ.. എങ്ങനെ ഈ പ്രതിസന്ധി തരണം ചെയ്യും? നെഞ്ചിനുള്ളിലെ മെഷീന്‍ ടപ് ടപ് എന്നു വര്‍ക്കു ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി. വായിലെ വെള്ളം വറ്റി. വയറില്‍ സുനാമി രൂപംകൊള്ളുന്നു. കക്കൂസില്‍ പോകണമെന്നു വയറ്റില് നിന്നും ഹെഡ് ഓഫീസിലേക്ക് ഇ-മെയില്‍ പോയി.

അവളതാ പതുക്കെ നടന്നു വരുന്നു. എന്റെ കാഴ്ച്ചശക്തി കുറഞ്ഞു, എല്ലാം മങ്ങിത്തുടങ്ങി. കരളില്‍ തറിക്കുന്ന ഒരു നോട്ടവും കൂടെ ഏതു പടുവിനേയും പതിനെട്ടുകാരനാക്കുന്ന ഒരു ചിരി തികച്ചും സൌജന്യമായും തന്നു അവള്‍ ഇടവഴിയിലൂടെ നടന്നു.

'പിറകെ പോടാ..' സജീവന്‍ പറഞ്ഞു. എനിക്കു ഒരടി പോലും മുന്നോട്ട് വെക്കാനാവുന്നില്ല. കൈകാലുകള്‍ വിറയ്ക്കുന്നു. ജീവിതത്തിലാദ്യത്തെ അനുഭവമാണു. ഒന്നും വേണ്ടായിരുന്നു ദൈവമേ… വെറുതെ ചിരിച്ച് അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞാല്‍ മതിയായിരുന്നു.

വറ്റിവരണ്ട തൊണ്ടയുമായി ഞാന്‍ വേച്ചു വേച്ച് സൈക്കിളില്‍ കയറി. അടികിട്ടിയ പാമ്പിനെപ്പോലെ അതു മുന്നോട്ട് വളഞ്ഞും പുളഞ്ഞും നീങ്ങി. തൊണ്ടിന്‍മേല്‍ തവളയെപ്പോലെ അതിന്റെ മുകളില്‍ ഞാനും.

ആദ്യത്തെ വളവു കഴിഞ്ഞു. എന്തൊരത്ഭുതം! അവളെവിടെപ്പോയി!! നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന വഴിയിലൊന്നുമാരുമില്ല. ഇത്ര പെട്ടെന്ന് ഇവളെവിടെപ്പൊയി? അത്ഭുതത്തോടെ ഞാന്‍ സൈക്കിള്‍ മുന്നോട്ട് ചവിട്ടി. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇടതുഭാഗത്തെ വള്ളിപ്പടര്‍പ്പിലൊരനക്കം. നോക്കിയപ്പോ എന്റെ കണക്കു മുഴുവന് തെറ്റിച്ച പ്രാണ പ്രിയേശ്വരി, മഹേശ്വരി, എല്ലാര്‍ ഈശ്വരി.. അതാ, ജപ്പാന്‍ ബ്ലാക്ക് പെയിന്റിന്റെ ബ്രാന്റ് അമ്പാസഡര്‍ പോലത്തെ ഒരു ചെക്കനുമായി സര്‍വ്വം മറന്നു മണ്‍തിട്ടയും ചാരി കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉമ്മവെച്ചു നില്‍ക്കുന്നു...