സ്വപ്നം പോലെ, ഡയാന സാന്ദ്ര...

ആറു മാസങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് ഒരു ദിവസം മെയില്‍ ചെക്ക് ചെയ്യുമ്പോഴാണ്‌ ചാറ്റ് ബോക്സില്‍ പച്ചയില്‍ ഡയാന സാന്ദ്ര എന്ന പേരു കണ്ടത്. മുന്‍പ് പരിചയമില്ലാത്തൊരു പേരായിരുന്നു അത്. പതിവ് പോലെ ഒരു ഹലോ ടൈപ്പി കൊടുത്തു. റബ്ബര്‍ പന്ത് ചുമരിനെറിഞ്ഞ പോലെ തിരിച്ചുമൊരു ഹായ് പറന്നു വന്നു. ഒരു ചാറ്റ് ജീവിയുടെ പതിവ് ചോദ്യങ്ങളുമായി "ഹൌ ആര്‍യു?, വാട്ട് ആര്‍യു ഡുയിങ്ങ്? വേര്‍ ആര്‍ യു?" എന്നൊക്കെ അടിച്ചു കൊടുത്തു. അതിനൊക്കെ കൃത്യമായ മറുപടിയും കിട്ടി. അവള്‍‌ മലയാളിയാണ്‌. ബാംഗ്ലൂരില്‍ സോഫ്റ്റ്വെയര്‍ എഞ്ചിനീയര്‍. കോഴിക്കോടാണ്‌ സ്വന്തം സ്ഥലം. അച്ഛനും അമ്മയും നാട്ടില്‍ കോളേജ് ലക്ചര്‍മാര്‍. ഒരേയൊരു മകള്‍.

ഞങ്ങള്‍ കുറേ സമയം ചാറ്റ് ചെയ്തു. അതിന്നിടയില്‍ ഇംഗ്ലീഷ് ഉപേക്ഷിച്ച് മംഗ്ലീഷിലേക്ക് മാറി. വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളെപ്പറ്റിയും, സിനിമകളെപ്പറ്റിയും സംസാരിച്ചപ്പോള്‍ ഇഷ്ടങ്ങളൊക്കെ ഒന്നായിരുന്നു. സ്നേഹമോ കടുത്ത സൗഹൃദമോ വിവരിക്കാനറിയാത്ത എന്തോ ഒന്ന് ഞങ്ങളില്‍ നിറഞ്ഞ് കൊണ്ടിരുന്നു. ദിവസവും മണിക്കൂറോളം ചാറ്റ് ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി. പരസ്പരം ഷെയര്‍ ചെയ്യാത്തതായി ഒരു കാര്യവുമില്ലെന്നായി.

ടെസ്റ്റ് ക്രിക്കറ്റ് പോലത്തെ ഓഫീസ് സമയങ്ങള്‍ ഡയാനയുടെ വരവോട് കൂടി ട്വെന്റി ട്വെന്റി പോലെ ആസ്വാദ്യമായി.

പക്ഷേ എത്ര തവണ പറഞ്ഞിട്ടും അവളുടെ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ തരികയോ, എന്റേത് കൊടുത്തിട്ടും തിരിച്ച് വിളിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. അതു മാത്രം എന്നെ വിഷമിപ്പിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും അവളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം ജീവവായു പോലെ എന്നെ മോഹിപ്പിച്ചത് കൊണ്ട് നിര്‍ബ്ബന്ധിച്ചില്ല. പ്രൊഫൈലിലാണെങ്കില്‍ ഫോട്ടൊയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവളെങ്ങനെ ആയിരിക്കുമെന്നതിനെപ്പറ്റി യാതൊരു ഊഹവുമെനിക്കില്ലായിരുന്നു.

പക്ഷേ, തികച്ചും അപ്രതീക്ഷിതമായി കഴിഞ്ഞ ഡിസംബറിലൊരു ദിവസം ഉച്ച കഴിഞ്ഞ സമയത്ത് ഡയാനയുടെ മധുരസ്വരം എന്നെ തേടിയെത്തി.

"ഹെലോ... ഞാന്‍ സാന്ദ്രയാ‍.. ഇപ്പോ നിങ്ങളുടെ ടൌണിലുണ്ട്.."

അത്ഭുതം കൊണ്ട് എനിക്ക് പെട്ടെന്നൊന്നും പറയാനായില്ല.

"എവിടെ..? എന്താ ഒന്നും പറയാതെ പെട്ടെന്ന്‌.."

"അതൊരു സസ്പെന്‍സായിരിക്കട്ടെയെന്ന്‌ വിചാരിച്ചു... ഞാനിപ്പോ കെ.എസ്.ആര്‍.ടി.സി. സ്റ്റാന്റിന്റെയടുത്തുണ്ട്.."

"എന്നാ ഞാന്‍ അങ്ങോട്ട് വരാം. അവിടെ നില്‍ക്കു.. "

ശരിയെന്ന് പറഞ്ഞ് അവള്‍ ഫോണ്‍ വെച്ചു.

ഞാന്‍ ആകെ ടെന്‍ഷനിലായി. ആദ്യമായി കാണുന്നതിന്റെ ഒരു പരിഭ്രമവും വിറയലും കൂടപ്പിറപ്പായ അപകര്‍ഷതാ ബോധവും. ആഫീസിലാണെങ്കില്‍ നല്ല തിരക്കാണ്‌.  ആരെങ്കിലും സുഖമില്ലാതെ ആശുപത്രിയില്‍ കിടക്കുകയാണെന്നു പറഞ്ഞാലേ രക്ഷപ്പെടാന്‍ പറ്റൂ. ഞാന്‍ സാറിന്റെ ക്യാബിനിലെത്തി.

"സാര്‍, എനിക്കൊന്ന് കുറച്ച് സമയത്തേക്ക് പുറത്ത് പോണം.."

"അയ്യോ.. ഇപ്പോഴോ.. എന്താ പ്രശ്നം..?"

"അത്... ഒരു സുഹൃത്ത് സുഖമില്ലാതെ ആശുപത്രിയിലാണ്‌.."

"ഏത് സുഹൃത്ത്...?" ആവശ്യമില്ലാത്ത ചോദ്യം ചോദിച്ച് സമയം കളയുന്നത് മൂപ്പരുടെ സ്ഥിരം പരിപാടിയാണ്‌.

"ഞാന്‍ വരുന്ന ബസ്സിലെ ക്ലീനര്‍ കുട്ടന്‌ ആക്സിഡന്റായി ആശുപത്രിയിലാണ്‌. സീരിയസ്സാണ്‌. ഞാന്‍ പോയി കണ്ടിട്ട് വേഗം വരാം.."

ആശുപത്രി കേസ്സായത് കൊണ്ട് മൂപ്പര്‍ പിന്നെ അധികം പറയാന്‍ നിന്നില്ല. ഔട്പാസ്സ് ഒപ്പിട്ട് തന്നു. ഞാന്‍ അതു സെക്യൂരിറ്റിയില്‍ കൊടുത്ത് പഞ്ചിങ്ങ് മെഷീന്‌ വിരല്‍ കൊണ്ടൊരുമ്മ കൊടുത്ത് ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് വിട്ടു.

അവളെ കാണാന്‍ എങ്ങനെയായിരിക്കുമെന്നോര്‍ത്ത് എന്റെ ദേഹമാസകലം വിറക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എന്നെ അവള്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടുമോ ആവോ..? പത്ത് കൊല്ലം മുമ്പുള്ള പടമാണല്ലോ പ്രൊഫൈലില്‍. ഇന്നത്തെ എന്നെയും അതും കണ്ടാല്‍ അധികം വ്യത്യാസമൊന്നും തോന്നില്ല, ഒരു അകന്ന ബന്ധുവാണെന്നെങ്കിലും തോന്നിയേക്കും.

ടെന്‍ഷനടിച്ച് ഞാന്‍ ബസ് സ്റ്റാന്‍റ്റ് കവാടത്തിലെ പൂത്ത് നില്‍ക്കുന്ന മരത്തിന്റെ കീഴില്‍ നിന്നു. അനേകം പെണ്‍കുട്ടികള്‍ മുന്നിലൂടെ പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് തൊട്ടടുത്ത് നിന്നും ഹെലോ എന്നോരു ശബ്ദം കേട്ടു. ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അതി സുന്ദരിയായ ഒരു യുവതി ചിരിച്ച് കൊണ്ട് നില്‍ക്കുന്നു. ഏതെങ്കിലും ഓഫീസിനെപ്പറ്റിയോ മറ്റോ അന്വേഷിക്കാന്‍ വന്നതായിരിക്കും. "എന്താ...?" ഞാന്‍ താല്‍പ്പര്യമില്ലാതെ ചോദിച്ചു.

"മനസ്സിലായില്ലേ.....? ഞാനാ മാഷേ, സാന്ദ്ര..."

ആയിരം അമിട്ടുകള്‍ തലയില്‍ പൊട്ടി വിരിഞ്ഞു. സകല പ്രതീക്ഷകള്‍ക്കുമപ്പുറത്തെ ബ്യൂട്ടിയായിരുന്നു അവള്‍. വെളുത്ത് വട്ട മുഖം, ചന്ദനപൊട്ട്, കരിമഷിയെഴുതിയ വലിയ വിടര്‍ന്ന കണ്ണുകള്‍. മഞ്ഞ ചുരിദാറും ടോപ്പും, ഇളം മഞ്ഞ നിറമുള്ള നേരിയ ഷാള്‍ പിന്‍ ചെയ്യാതെ അലസം നെഞ്ചിലൂടെ ഇട്ടിരിക്കുന്നു. കൈയ്യിലൊരു പൊളിതീന്‍ കവറും ചെറിയൊരു വാനിറ്റി ബാഗും. നനുത്ത രോമരാജികളിടതൂര്‍ന്ന കൈകള്‍ക്കാണോ പൊന്‍വളകള്‍ക്കാണോ കൂടുതല്‍ തിളക്കം! വാക്കുകള്‍‌ക്കും വര്‍ണ്ണനകള്‍ക്കുമതീതമായൊരു സൌന്ദര്യം.

ഞാനൊന്നും പറയാതെ അന്തം വിട്ട് നിന്നു. ഭ്രാന്തന്‍ ചിന്തകളില്‍ പോലും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. "ഒരു കാപ്പി കഴിച്ചാലോ..?" അവളു ചോദിച്ചു. തലകുലുക്കി സമ്മതിച്ച് മുന്നിലുള്ള കോംപ്ലക്സിലേക്ക് മന്ദബുദ്ധിയെ പോലെ ഞാന്‍ നടന്നു. കൈകളൊക്കെ ഒരു ബാധ്യതയായി തോന്നി. പോക്കറ്റിലിടണോ, വീശണോ, കൈ മടക്കണോ എന്താ വേണ്ടതെന്നൊരു പിടിയും കിട്ടില്ല. നല്ലൊരു ഷര്‍‌ട്ടും പാന്റ്സും, ഷൂ പോലുമിടാതെ വന്നതില്‍ ഞാനെന്നെ തന്നെ ശപിച്ചു.

ഞങ്ങള്‍ കോഫി ഷോപ്പിലെത്തി. ഒരു മേശയ്ക്ക് ചുറ്റും കുറെ ചെറുപ്പക്കാര്‍ ഇരുന്ന് സംസാരിക്കുന്നു. മയിലിന്റെ കൂടെ ചിമ്പാന്‍സിയെപ്പോലെ ഒരുത്തന്‍ വരുന്നത് കണ്ടാവണം അവര്‍ തുറിച്ച് നോക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അവള്‍ റോഡിന്നഭിമുഖമായിട്ട ചെയറിലിരുന്നു. ഞാനുമവളുടെ തൊട്ടടുത്തിരുന്നു. എനിക്കൊന്നും പറയാന്‍ തോന്നിയില്ല. രണ്ട് കാപ്പി വന്നു. ഞാന്‍ വെറുതെ ബസ്സ് ടിക്കറ്റും തിരുമ്മിയിരുന്നു. അവള്‍ കോഫി കപ്പെടുത്ത് ചൂടാറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് ഷോപ്പിന്റെ വാതില്‍ തുറക്കുന്നത് കണ്ട് ഞാനങ്ങോട്ട് നോക്കി. കയറി വരുന്നയാളെ കണ്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടി. അതു കുട്ടനായിരുന്നു..! ഒരു കാവി മുണ്ടും മാടിക്കുത്തി വാതില്‍ തുറന്ന്‌ പിടിച്ച് പുറത്ത് നിന്നും ആരെയോ വിളിക്കുകയാണ്‌. മിക്കവാറും അത് നാട്ടിലുള്ള ഏതൊ കച്ചറ ടീമായിരിക്കും... എന്നെ ഇവിടെ വെച്ച് കണ്ടാല്‍ അതു മതി പിന്നെ അവന്‍മാര്‍ക്ക്. ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന്‌ ബസ്സ് ടിക്കറ്റ് താഴെ ഇട്ട് അതെടുക്കാനെന്ന പോലെ കുനിഞ്ഞു. കുട്ടന്റെ കൂടെ കയറി വന്നത് സ്കൂള്‍ യൂനിഫോമിട്ട ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയായിരുന്നു. അവന്‍ കൂളായി വന്ന്‌ ഞങ്ങളേയും കടന്ന്‌ മൂലയിലുള്ള ഒരു ഏണിപ്പടിയിലൂടെ മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. മുകളില്‍ മുറിയുള്ളത് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു.

"എന്താ ഒരു പരിഭ്രമം? ചാറ്റ് ചെയ്യുന്നത് പോലെയൊന്നുമല്ലല്ലോ നേരില്‍ കാണുമ്പോള്?" ഞാന്‍ തല ഉയര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ ചോദിച്ചു.

"ആ പോയവന്‍ എന്റെ നാട്ടിലുള്ളതാ.. അവന്‍ ഐ.സി.യു.വിലാണെന്ന് പറഞ്ഞാ ഓഫീസിന്ന് ഇറങ്ങിയത്..." ഞാനൊരു ചമ്മലോടെ പറഞ്ഞു.

അത് കേട്ട് ഐസ് കട്ട പൊട്ടിച്ചിതറുന്നത് പോലെ അവള്‍ പൊട്ടിപൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. പിന്നെ പറഞ്ഞു. “കൂട്ടുകാരന്‍ ഇവിടെ സ്ഥിരമാണെന്നു തോന്നുന്നു.. നല്ല എക്സ്പീരിയന്‍സ്.."

അതെയെന്ന് ഞാനും മൂളി. കാപ്പി കുടിച്ച് ഞങ്ങള്‍ പുറത്തിറങ്ങി. "തിരക്കുണ്ടോ.. ബീച്ചില്‍ പോയാലോ..?" ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

"ഇന്നു വേണ്ട.. അര മണിക്കൂര്‍ കൂടിയേ ഉള്ളൂ ട്രെയിനിന്‌.. നമുക്ക് നടക്കാം. സ്റ്റേഷനിലെത്തും വരെ സംസാരിക്കാമല്ലോ.."

"എന്താ നേരെയുള്ള കസേരയില്‍ ഇരിക്കാതിരുന്നത്..?" അവള്‍ ചോദിച്ചു. "ഒന്നുമില്ല.." അവളത് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ്‌ ഞാനതേപറ്റി ആലോചിച്ചത് തന്നെ. പരിഭ്രമത്തില്‍ അവള്‍ക്കഭിമുഖമായി ഇരിക്കാന്‍ മറന്നു പോയിരുന്നു.

ടൈലുകളൊട്ടിച്ച് മോടി പിടിപ്പിച്ച ഫുട്പാത്തിലൂടെ ഞങ്ങള് നടന്നു. വഴിയിലുടനീളം മഞ്ഞപ്പൂക്കള്‍ വീണു കിടന്നിരുന്നു. അവളല്‍പ്പം മുന്നിലായിരുന്നു. ഞാന്‍ അവളുടെ മൃദുലമായ പാദങ്ങള്‍ നിലത്തമര്‍ന്ന് ചെമക്കുന്നതും പിന്നെ വെളുക്കുന്നതും നോക്കി നടന്നു. അവള്‍ തിരിഞ്ഞ് എന്താ ഒന്നും പറയാത്തെ എന്നു ചോദിച്ചു.

ഞാന്‍ എന്താ കഴിക്കുന്നത്.. എത്ര മണിക്കാ ഉറങ്ങുന്നത്.. എന്നിങ്ങനെയുള്ള വലിയ വലിയ കാര്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അവള്‌ കൈയ്യിലെ പ്ലാസ്റ്റിക്ക് പാക്കറ്റ് നെഞ്ചോടടുക്കിപ്പിടിച്ച് ചെറു ചിരിയോടെ അതിനു മറുപടി പറഞ്ഞു. ഇത്രയും സുന്ദരിയുടെ കൂടെ നടക്കുന്നത് തന്നെ ഒരു അനുഭവമാണ്. ആഫീസിലുള്ള വല്ലവനും ഞങ്ങളെ കണ്ടെങ്കില്‍ എന്ന് ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചു. പരിചയമുണ്ടെന്ന് തോന്നിയ ഒരു മുഖം എതിരെ വരുമ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ വളരെ അടുത്ത സുഹൃത്തിനെ പോലെ മുപ്പതിനാലും പുറത്താക്കി ചിരിച്ചു.

പോലീസ് മൈതാനത്തിന്റെയടുത്ത് സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള റോഡിലേക്ക് തിരിയുന്ന സ്ഥലത്ത് കുപ്പിവളകളും മറ്റും‌ വില്‍ക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ വഴിവാണിഭക്കടയുണ്ടായിരുന്നു. അവളത് കണ്ടപ്പോള്‍ നിന്നു. കുപ്പിവള വേണോ എന്ന് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. അവളൊന്നും പറയാതെ ചിരിച്ച് നിന്നു. ഞാനയാളോട് കുപ്പി വളകളെടുക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. അവള്‍ കൈയ്യിലെ സ്വര്‍ണ്ണവളയൂരി ബാഗിലിട്ട് രണ്ട് കൈകളും അയാള്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടിപ്പിടിച്ചു. താമരത്തണ്ട് പോലെയുള്ള ആ കൈകളിലയാള്‍ രണ്ട് സെറ്റ് വളകളിട്ടു കൊടുത്തു. അതിനെ വെറുതെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കിലുക്കി ശബ്ദം കേള്‍പ്പിച്ച് അവള്‍ നടന്നു.

സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള ചെറിയ റോഡും കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങള്‍ റെയില്‍വെസ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള ഫ്ലൈഓവറിലേക്ക് കയറി. ട്രെയിന്‍ വരാന്‍ ഇനിയും സമയമുണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ ഫ്ലൈ ഓവറില്‍ തന്നെ നിന്നു. ട്രെയിനുകളില്‍ നിന്നും അരിച്ചാക്ക് പൊട്ടിച്ചിതറിയ പോലെ ആളുകള്‍ പുറത്തേക്കിറങ്ങി പോകുന്നതും, ട്രെയിനുകള്‍ ചാണക പുഴുക്കളെ പോലെ പതുക്കെ നിരങ്ങി നീങ്ങുന്നതും കാണാമായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ പിറകിലൂടെ ആളുകള്‍ ധൃതിപിടിച്ച് പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവളെന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാന്‍ അവളുടെ മുഖ ഭാവങ്ങള്‍ നോക്കി ഒന്നും പറയാതെ നിന്നു. നീണ്ട് നേരിയ മുടിയിഴകള്‍ കാറ്റില്‍ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് തഴുകി വീണപ്പോള്‍ മയില്‍പ്പീലികൊണ്ടുഴിഞ്ഞ പോലെ തോന്നി. അതില്‍ നിന്നുമുയര്‍ന്ന പെര്‍ഫ്യൂമിന്റെ ഹൃദ്യമായ സുഗന്ധം എന്നെ ഏതോ മായിക ലോകത്തേക്കുയര്‍ത്തി. ഞാനൊന്നും പറയാത്തത് കണ്ട് അവള്‍ പെട്ടെന്ന് നിര്‍ത്തി എന്നെ നോക്കി. എന്റെ നോട്ടം കണ്ട് അവള്‍ നാണിച്ചു മുഖം കുനിച്ചു. നിശബ്ധമായ തടാകത്തിലൊരു ഇല വീണത് പോലെ ചേതോഹരമാമൊരു നുണക്കുഴി അപ്പോള്‍ ആ കപോലങ്ങളില്‍ മൊട്ടിട്ടു.

ഫ്ലൈ ഓവറിന്റെ ഇരുമ്പ് കൈവരികളില്‍ തൊട്ട് നില്‍ക്കുന്ന മാന്തളിര്‍ പോലത്തെ ആ കൈകളിലൊന്ന് തൊടാന്‍ ഞാന്‍ മോഹിച്ചു. "അയ്യോ,, ട്രെയിന്‍ വന്നു.." എന്ന് അവള്‍ വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു. അവള്‍ പോകുകയാണെന്നതെന്നെ വിഷമിപ്പിച്ചു. ഉള്ളില്‍ സങ്കടത്തിരകള്‍ ഇരമ്പാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാന്‍ ഒന്നും പറയാതെ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. അപ്പോള്‍ കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന പാക്കറ്റ് അവളെനിക്ക് നേരെ നീട്ടി.

"എന്താ ഇത്..?" ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

"ഇന്നു ധനുമാസത്തിലെ തിരുവാതിരയല്ലേ..? നിന്റെ ജന്‍മദിനം..?" ഒരു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ അവളെന്നെ വീണ്ടും വിസ്മയിപ്പിച്ചു. ആശംസാ വാക്കുകളുടെ കൂടെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ ജന്‍മദിന സമ്മാനം അവളെനിക്ക് തന്നപ്പോള്‍ എന്തിനോ കണ്ണ്‌ നിറഞ്ഞ് പോയി…

വ്യര്‍ഥ ജീവിതത്തില്‍ ഇങ്ങനെയൊരു സുന്ദര മുഹൂര്‍ത്തം ഒരുക്കി വെച്ചത് ഏത് പൂര്‍വ്വജന്‍മപുണ്യമായിരുന്നു..!

പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞങ്ങള്‍ തോളുരുമ്മി പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്കിറങ്ങി. ട്രെയിന്‍ വിടാറായിരുന്നു. സജലങ്ങളായ മിഴികളോടെ അവള്‍ വണ്ടിയില്‍ കയറി. ട്രെയിന്‍ പതുക്കെ നീങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. ട്രെയിനിന്റെ കൂടെ അല്‍പ്പസമയം ഞാന്‍ വെറുതെ നടന്നു. അവള്‍ വാതിലിന്റെയടുത്ത് നിന്ന് ചെമ്പകപ്പൂവ് പോലെയുള്ള കൈത്തലം പുറത്തേക്കിട്ട് വീശിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കൈ വീശിക്കൊണ്ട് ഞാനുമവളെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി നിന്നു. അകലെ എത്തിയപ്പോള്‍ അവളുടെ ഇളം മഞ്ഞ ഷാള്‍ മാത്രം പുറത്തേക്ക് ഇളകിപ്പറക്കുന്നത് കണ്ടു. ഒരു വളവ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അതും കാണാതെയായി.